مسعود جعفری

چه قدر حس زلالی ست شاعرت باشم
شریک خلوت شب های خاطرت باشم

چه قدر با تو قشنگ است منتظر ماندن
قطار باشی و من هم مسافرت باشم

قرار باشد و بوسه، درخت باشد و برگ
به کوچه کوچه ی پاییز، عابرت باشم

سکوت باشی و خواهش، کلید باشم و در
شراب باشد و بستر، مجاورت باشم

همین دو جمله ی کوتاه راز خوشبختی ست:
به خاطر تو بمانم… به خاطرت باشم…

اتاق کوچک من از سکوت لبریز است
کنار من که نباشی، جهان غم انگیز است

دلم گرفته و ایوان فضای دلگیری است
چه قدر بی تو بهارم شبیه پائیز است

هنوز شال تو آنجا کنار شومینه
هنوز پیرهنت روی رخت آویز است

تو نیستی و تو را در اتاق می بینم
هنوز چشم تو زیبا و حیرت انگیز است

بخوان نگاه مرا از سکوت سنگینم
بفهم حال مرا از سری که بر میز است

چه قدر با تو نیازم به زندگی زیباست
چه قدر بی تو حقیر است،چه قدر ناچیز است

گاهی بپرس حال غریبانگیم را
تنگ غروب و قصه ی دیوانگیم را

احساس بی تو پرسه زدن در پیاده رو
در شهر ِ آشنای تو بیگانگیم را

یک لحظه دستت را به روی سینه ام بگذار
این دوستت دارم، عزیزم طبق عادت نیست

عاشق که باشی خوب می فهمی چه می گویم
راهی به جز مردن علاج این جراحت نیست…