رباعیات ابن حسام خوسفی

ای صبح ندانم که چه در یافته ای

مشکین قصب از بهر که بشکافته ای

خورشید عفاک الله از آنروز که گرم

بر تشنه لبان کربلا تافته ای

گر موی تو را مشک خطا می گویم

در تاب مرو که من خطا می گویم

بالای تو گر به سرو گفتم به مرنج

زیرا که حدیث ناروا می گویم

ماییم و هزار گونه خودکامی خویش

مستوجب آتشیم از خامی خویش

ای شاه رسل مرا فرو نگذاری

در روز جزا به حق هم نامی خویش

ای مرگ چه گویم که چه ها ساخته ای

پرداخته ای هر آنچه پرداخته ای

بس تخت سلاطین که به هم برزده ای

بس تاج ملوک کز سر انداخته ای

ماییم که بی هیچ غمی دم نزنیم

یک دم به مراد خویش بی غم نزنیم

صدبار شبی بود که صد خار فراق

بر دیده زنیم و دیده بر هم نزنیم

بیداری شبهای من از اختر پرس

حال دل پر خون ز لب ساغر پرس

بی زر ز لب دوست به کامی نرسند

ای دوست بیا و از من بی زر پرس

از نشو و سحاب شد زمین سبزه نمای

وز بوی عبیر شد هوا نافه گشای

از لاله زرد و سرخ بر پشته کوه

عالم علم دو رنگ بر کرد بپای

از خرمن جود خوشه ای می خواهم

وز کشت جلال توشه ای می خواهم

چون گوش به حال خود همی باید داشت

من گوشه گرفته گوشه ای می خواهم

ای باد نشان کوی دلدار بپرس

از ماش دعا رسان و بسیار بپرس

صد بار اگر زیار بر دل بیش است

او را تو بجان او که صد بار بپرس

از چار بلا که دور باد از خانه

پرهیز کنند مردم فرزانه

از دیوار شکسته و گاو سترگ

از زال سلیطه و سگ دیوانه