رباعیات ابن حسام خوسفی

ای روشنی دیده بینا که تویی

گویایی نطق های گویا که تویی

آنجا که تویی محل قرب است ولیک

مارا چه محل رسیدن آنجا که تویی

اکنون که نماند مایه حشمت و جاه

آمد اجل و گرفت ما را سر راه

کردیم دراز پای بر بستر مرگ

چون دست تصرف ز تعلق کوتاه

بشکفت شکوفه باز چون خرمن گل

سبزه بکشید حلّه در دامن گل

در تاک نگر که با سر افرازی خویش

کرده است به ناز دست در گردن گل

با نغمه داوود کمانچه نزنید

زر وزن کنید و بر کپانچه نزنید

گفتم به جواب تو درآیم لیکن

شرطیست که بر کوه طپانچه نزنید

ای ابر پر آب بر هوا می پویی

گریان گریان رخ ز حیا می شویی

فریاد کنان چو رعد و برداشته آب

از بهر حسین ، کربلا می جویی

در دست و دوا هست طبیب من کو؟

فریاد رس حال عجیب من کو؟

جودت به تمام مردم شهر رسید

انعام چو عام شد نصیب من کو؟

بلبل بنشست باز بر منبر گل

بگشاد ز هم ورق ورق دفتر گل

بر گل ز رخت آیت خوبی می خواند

جان می پرورد از رخ جان پرور گل

ابر آمد و بر روی هوا می گرید

چون متهم از شرم و حیا می گرید

معلومم شد که او چرا می گرید

بر عمر تلف گشته ما می گرید

در دست مرض گرچه زبون می آیی

برپای روی و سرنگون می آیی

گر بر سرت آسیا همی گردانند

چون سفله ز آسیا برون می آیی

ای روضه بگو ابوالبشر آدم کو

وای باد که صاحب خاتم کو

ای روح بگو که عیسی مریم کو

اینها همه رفت خواجه عالم کو