رباعیات اوحدی

گفتم که: لبت، گفت: شکر می‌گویی

گفتم که: رخت، گفت: قمر می‌گویی

گفتم که: شنیدم که دهانی داری

گفتا که: ز دیده گو، اگر می‌گویی

روزی شکن از زلف چو دالت ببرم

جانی بکنم، ز دل ملامت ببرم

گر بر رخ من نهی به بازی رخ خویش

از بوسه به یک پیاده خالت ببرم

نی از تو گذر به هیچ حالی ممکن

نی از تو به عمرها وصالی ممکن

دیدار تو ممکنست و وصل تو محال

انصاف که اینست محالی ممکن

ای خط تو گرد لاله وشم آورده

سیب زنخت آب ز یشم آورده

لعل تو ز من خون جگر کرده طلب

دل رفته روان بر سر و چشم آورده

ای خاک تو آب سبزه زار صافی

تابوت تو سرو جویبار صافی

تا عمر مراغه بود هرگز ننشاند

مانند تو سرو در کنار صافی

دی باد صبا ز خاک بر داشت سرم

آن نامه بیاورد و بر افراشت سرم

گفتم که: ببوسم و نهم بر سینه

خود دیده رها نکرد و نگذاشت سرم

هر دم لحد تنگ بگرید بر من

وین خاک به صد رنگ بگرید بر من

بر سنگ نویسید به زاری حالم

تا بشنود و سنگ بگرید بر من

داریم ز قدت گلها راست همه

دل ماندگیی چند که برجاست همه

آن نیز که امروز ز ما کردی یاد

تاثیر دعای سحر ماست همه

بد خلق مباش، کز خوش و امانی

پیکار مکن کار، که بر جا مانی

زنهار! مهل، کز تو بماند دل کس

دلها چو بماند ز تو،تنها مانی

گفتا که: به شیوه آبرویت ریزم

وز باد ستیزه رنگ و بویت ریزم

اندر تو زنم آتش سودا روزی

تا خاک شوی، شبی به کویت ریزم