باقر فداغی لارستانی

گل باغ منی یا رب بمانی

بسی کردم زهجرت باغبانی

دریغا که شدی دستمال دیگر

ندارم با تو یار ای زبانی

اجل آنگه شود برمن فراموش

که گیرم نار پستانش درآغوش

نهم لب بر لبش تا جان سپارم

بیفتم همچو گیسویش به پهلوش

خداوندا به خر اوسار دادی

به هر ناکس رسیدی یار دادی

جوانی مثل باقر بی نصیبه

خیار خوب برکفتار دادی

به سر دستمال درد یار دارم

نه شب خواب و نه روز آرام دارم

نباشد قاصدی باقر فرستد

برآن یاری که زان پیغام دارم

شما که می روید بر سیل گلزار

کنید آهسته و آرام این کار

نشاید نامرادی ول ببیند

شود مثل من باقر گرفتار

ولم از کنج منظر سر درآورد

دل بی طاقم آهی برآورد

دمادم بود باقر ول ببیند

دریچه بی وفا سر برهم آورد

چه سازم گربدستم سیم و زر نیست

به پهلویم نگار لب شکر نیست

اگر نشنیده ای بشنو زباقر

که درد از مفلسی چیزی بتر نیست

نویسم نامه ای بر برگ چاهی

ببندم بر پر مرغ هوایی

کدام ملاکه این نامه بخواند

بگوید داد و بیداد از جدایی

جوانی را چه خوش باشد شب تار

کمر بندم روم در خدمت یار

زنم زانو به پهلویش نشینم

کنم آن نازنین از خواب بیدار

الا اسب سیاه یال بریده

مگر باقر سوار تو نبیده

بیا و از دل باقر بمن گو

کدوم ناکس سر باقر بریده