باقر فداغی لارستانی

اگر زر داشتم ول می گرفتم

جوانی چون تو خوشکل می گرفتم

به روی سینه نرم دلارام

کبوتر وار منزل می گرفتم

کلاغی که به من دمساز باشد

به از شاهین و چرخ و باز باشد

هر آن ویرانه ای که دل بگیرد

به از اسلامبول و شیراز باشد

قسم خوردم به والله و به بالله

دگر بر آیه نصر من الله

که غیر از تونگیرد یار باقر

اگر دنیا شود زیرش به بالا

ول مه طلعت بلبل عذارم

شش و پنج و سه باشد سن یارم

خ و میم و کمان شد پشت باقر

زبسکه سال و مه در انتظارم

اگر دورم من از تو ای پریزاد

فراموشم مکن ما را مبر یاد

همان عهدی که با تو بست باقر

وفا دارم اگر نابردی از یاد

بهار آمد زمین فیروزه گون شد

به عزم سیل دلدارم روون شد

به گل چیدن درآمد یار باقر

گلستانها زخجلت سرنگون شد

خوش از وقتی که چارده ساله بودیم

گل سرخ و سفید و لاله بودیم

چمن تا پشت پا و گل تا زانو

همیشه پیش گل خوابیده بودیم

گذارم بر دم دروازه افتاد

دو تاچشمم به یار تازه افتاد

هنوز دستم به دستش نارسیده

دراین شهر خراب آوازه افتاد

عزیزا با رفیق بد مکن خو

گل پس مونده مردم مکن بو

برای مال دنیایی تو باقر

به حاجت پیش نامردان مزن رو

ول کوته قد گیسو درازم

خط ابروت محراب نمازم

به چرکینی تو دل بردی ز باقر

اگر با ساز و برگ آیی چه سازم