باقر فداغی لارستانی

نه اینجائی نه آنجائی کجائی

نه پیدائی نه پنهانی چرائی

نه خود آئی نه کاغذ مینویسی

مگر تو با رقیبان آشنائی

میان جمع خوبان شاهی ای ول

همه چون اختر و تو ماهی ای ول

تو کوته قامتی دانی سبب چیست

تو چون عمر منی کوتاهی ای ول

ای آن که به حسن و در لطافت ماهی

هر چند که کوتاه‌قدی دلخواهی

بخت منی از پستی خود شرم مدار

عمر منی از بهر همین کوتاهی

دریغا که نمی‌ماند جوانی

دریغا زود رفت این عمر فانی

جوانی رفت از دست تو باقر

چو جمشیدی و آن جام جهانی

نخوردم نار و رنگ نار دارم

نچیدم بادوم و خمار دارم

نکردم خواب شیرین جان باقر

از آن که مدعی بسیار دارم

به تابستان بت اخضر میاور

به جامم می برمستان میاور

مزن دست بر دل مجروح باقر

به یاد فیل هندستان میاور

دلم تنگست کس دلتنگ نباشد

رخم زرد است کس چون من نباشد

عجب دردی که باقر مبتلا شد

نصیب هر بنی آدم نباشد

ولم دیدم سر چه رخت می شست

به دست انگشتر و صابون پر از مشت

چرا باقر از این غصه نمیرد

که یارش جامه نامرد می شست

گل باغ منی یا رب بمانی

بسی کردم زهجرت باغبانی

دریغا که شدی دستمال دیگر

ندارم با تو یار ای زبانی

اجل آنگه شود برمن فراموش

که گیرم نار پستانش درآغوش

نهم لب بر لبش تا جان سپارم

بیفتم همچو گیسویش به پهلوش

خداوندا به خر اوسار دادی

به هر ناکس رسیدی یار دادی

جوانی مثل باقر بی نصیبه

خیار خوب برکفتار دادی