ابیات پراکنده رودکی

شدم پیر بدین سان و تو هم خود نه جوانی

مرا سینه پر انجوخ و تو چون چفته کمانی

مهر جویی ز من و بی مهری

هده خواهی ز من و بیهده‌ای

گر نعم‌های او چو چرخ دوان

همه خوابست و خواب باد فره

گیتیت چنین آید، گردنده بدین سان هم

هم باد برین آید و هم باد فرودین

ازو بی اندهی بگزین و شادی با تن آسانی

به تیمار جهان دل را چرا باید که بخسانی؟

گه ارمنده‌ای و گه ارغنده‌ای

گه آشفته‌ای و گه آهسته‌ای

به جای هر گران مایه فرومایه نشانیده

نمانیدست ساراوی و کرهٔ اوت مانیده

ای آن که از عشق تو اندر جگر خویش

آتشکده دارم سد و بر هر مژه ای ژی

ایا خورشید سالاران گیتی

سوار رزم ساز و گرد نستوه

آتش هجر ترا هیزم منم

و آتش دیگر ترا هیزم پده