مثنوی بحر خفیف رودکی

آن که نشک آفرید و سرو سهی

وان که بید آفرید و نار و بهی

تبر از بس که زد به دشمن کوس

سرخ شد همچو لالکای خروس

ریش و سبلت همی خضاب کنی

خویشتن را همی عذاب کنی

دخت کسری ز نسل کیکاوس

درستی نام، نغز چون طاوس

از شبستان ببشکم آمد شاه

گشت بشکم ز دلبران چون ماه

گرچه نامردمست آن ناکس

نشود سیر ازو دلم یرگس

چون به بانگ آمد از هوا بخنو

می خور و بانگ رود و چنگ شنو

دور ماند از سرای خویش و تبار

نسری ساخت بر سر کهسار

چون نهاد او پهند را نیکو

قید شد در پهند او آهو

گاو مسکین ز کید دمنه چه دید؟

وز بد زاغ بوم را چه رسید؟