مثنوی بحر متقارب رودکی

بدین آشکارت ببین آشکار

نهانیت را بر نهانی گمار

مکن خویشتن از ره راست گم

که خود را به دوزخ بری بافدم

نفس را به عذرم چو انگیز کرد

چو آذر فزا آتشم تیز کرد

به چشم دلت دید باید جهان

که چشم سر تو نبیند نهان

بهارست همواره هر روزیم

به منکر فراوان، به معروف کم

به دشمن بر، از خشم آواز کرد

تو گفتی مگر تندر آغاز کرد

به خنیاگری نغز آورد روی

که: چیزی که دل خوش کند، آن بگوی

دو جوی روان از دهانش زخلم

دو خرمن زده بر دو چشمش زخیم

که بر آب و گل نقش ما یاد کرد

که ماهار در بینی باد کرد

جوان چون بدید آن نگاریده روی

به سان دو زنجیر مرغول موی