مثنوی بحر هزج رودکی

بهشت آیین سرایی را بپرداخت

زهر گونه درو تمثال‌ها ساخت

ز عود و چندن او را آستانه

درش سیمین و زرین پالکانه

به راه اندر همی شد شاهراهی

رسید او تا به نزد پادشاهی

تو ازفرغول باید دور باشی

شوی دنبال کار و جان خراشی

سر سرو قدش شد باژگونه

دو تا شد پشت او همچون درونه

الهی، از خودم بستان و گم کن

به نور پاک بر من اشتلم کن

بود زودا، که آیی نیک خاموش

چو مرغابی زنی در آب پاغوش

اگرچه در وفا بی شبهی و دیس

نمی‌دانی تو قدر من ازندیس

نیارم بر کسی این راز بگشود

مرا از خال هندوی تو بفنود

چو یاوندان به مجلس می گرفتند

ز مجلس مست چون گشتند رفتند

چراغان در شب چک آن چنان شد

که گیتی رشک هفتم آسمان شد