کلیله و دمنه و سندبادنامه رودکی

پیسی و ناسور کون و گربه پای

خایه غر داری تو، چون اشتر درای

بینی و گنده دهان داری و نای

خایگان غر، هر یکی همچون درای

گفت: ای من، مرد خام کل درای

پیش آن فرتوت پیر ژاژخای

جای کرد از بهر بودن کازه‌ای

زان که کرده بودشان اندازه‌ای

پس بیو بارید ایشان را همه

نی شبان را میش زنده، نی رمه

بهترین یاران و نزدیکان همه

نزد او دارم همیشه اندمه

هست از مغز سرت، ای منگله

همچو رش مانده تهی از کشکله

سنجد چیلان بدو نیمه شده

نقطهٔ سرمه به یک یک برزده

نزد تو آماده بدو آراسته

جنگ او را خویشتن پیراسته

خم و خنبه پر ز انده، دل تهی

زعفران و نرگس و بید و بهی