باب اول: در توحیدِ باری عزّ شأنه

کو دل که بلای روزگارِ تو کشد

کو جان که عقوبتِ شمارِ تو کشد

من ننگِ زنان مستحاضه شدهام

کو گردنِ امردان که بارِ تو کشد

یا رب به حجاب زین جهانم نبری

جز با ایمان به مرگ جانم نبری

جاروبِ درِ تو از محاسن کردم

تا دردوزخ موی کشانم نبری

میآیم و با دلی سیه میآیم

سرگشته و افتاده ز ره میآیم

ای پاک! ز آلودگیم پاکی ده!

کالوده به انواع گنه میآیم

یا رب چو مرا ز نفسِ خود سود نبود

و او نیز ز من به هیچ خشنود نبود

زین سگ برهان مرا درین عمرِ دراز

یک دم که رضای تو در آن بود نبود

ای هفت زمین و آسمانها ز تو پُر

چون مینشود کام و زبانها ز تو پُر

ای زندگی دلم روا میداری

من دست تهی، هر دو جهانها ز تو پُر

گر من زگنه توبه کنم بسیاری

تا تو ندهی توبه، نیم بر کاری

گر نیکم و گر بدم مسلمان توام

از کافرِ نفسم برهان یکباری

نه در بتری نه در بهی میمیرم

نه مبتدی ونه منتهی میمیرم

در من نگر،‌ای هر دو جهان خاکِ درت

کز هر دوجهان، دست تهی میمیرم

هم درد توام مایهٔ درمان بودست

هم شوق توام زندگی جان بودست

تعظیم تو در دلم فراوان بودست

اما سگِ نفسم نه بفرمان بودست

یا رب! برهان زنفس دشمن صفتم

ره بیرون ده زین تن گلخن صفتم

دل خستگیم نگر که بس خسته دلم

مردانگیم ده که بسی زن صفتم

تا چند تنم پردهٔ بیچارگیم

تا کی نوشم شربت غمخوارگیم

وقت است که دست گیریم تا برهم

کز پای درافتادهٔ یکبارگیم