باب بیست و سوم: در خوف عاقبت و سیری نمودن از عمر

افسوس که روزگارم از دست بشد

جان و دل بیقرارم از دست بشد

گفتم که به حیله کار خود دریابم

چون دریابم که کارم ازدست بشد

با این دلِ چون قیر چه خواهی کردن

با نَفْسِ زبون گیر چه خواهی کردن

در روز جوانی بنکردی کاری

امروز چنین پیر چه خواهی کردن

از گلشن دل نصیب من خار رسید

وز جان به لب رسیده تیمار رسید

افسوس که آفتاب عمرم ناگاه

در بیخبری بر سر دیوار رسید

میپنداری که بیخبر بتوان زیست

در بیخبری زیر و زَبَر بتوان زیست

چندانک نشینی تو و آخر بیقین

ای بی سر و بن چند دگر بتوان زیست

چون لایق گنج نیست ویرانهٔ عمر

می نتوان شد مقیم هم خانهٔ عمر

وقت است که درخواب شوم، بو که شوم!

زیرا که به آخر آمد افسانهٔ عمر

امروز منم نشسته نه نیست نه هست

در پردهٔ نیستْ هست شوریده و مست

چه چاره کنم چو شیشه افتاد و شکست

هم دست ز کار رفت و هم کار از دست

رفتم که بنای عمر نامحکم بود

وین تیره سرای، سخت نامحرم بود

پندار که سوزنی ز عیسی گم گشت

و انگار که ارزنی ز دنیا کم بود

رفتم خط عشق وبندگی نادیده

جز حسرت و جز فکندگی نادیده

میگریم پشت بر جهان آورده

میمیرم روی زندگی نادیده

کارم ز دل گرم و دم سرد گذشت

هر خشک و ترم که بود در درد گذشت

عمری که ز جان عزیزتر بود بسی

چون باد به من رسید و چون گرد گذشت

شد عمر و دل از کرده پشیمان آمد

کارم بنرفت و کار تاوان آمد

گر راه نگه کنم بسر شد بر من

ور عمرنگه کنم به پایان آمد