باب بیست و سوم: در خوف عاقبت و سیری نمودن از عمر

تن پست شد از درد اگر پست نبود

جان مست شد از دریغ اگر مست نبود

از پای درآمدم که تا چشم زدم

ازدست بشد دلی که در دست نبود

افسوس که ناچار بمی باید مرد

در محنت و تیمار بمی باید مرد

چون دانستم که چون همی باید زیست

دل پر حسرت زار بمی باید مرد

دل رفت و ز آتش طرب دود ندید

جان شد ز جهان و از جهان سود ندید

چشمی که همه جهان بدان میدیدم

پر خون شد و روی هیچ بهبود ندید

هان ای دل خسته کاروان میگذرد

بیدار شو آخر که جهان میگذرد

آن شد که دمی در همه عمرت خوش بود

باقی همه بر امید آن میگذرد

عمری که گذشت زود انگار نبود

وز عمر زیان و سود انگار نبود

چون آخر عمر اول افسانه است

کو عمر که هرچه بود انگار نبود

بنیاد جهان غرور و سوداست همه

پنهان نتوان کرد که پیداست همه

چه رنج بری که حاصل عمر در آن

تا چشم کنی باز دریغاست همه

افسوس که روزگارم از دست بشد

جان و دل بیقرارم از دست بشد

گفتم که به حیله کار خود دریابم

چون دریابم که کارم ازدست بشد

با این دلِ چون قیر چه خواهی کردن

با نَفْسِ زبون گیر چه خواهی کردن

در روز جوانی بنکردی کاری

امروز چنین پیر چه خواهی کردن

از گلشن دل نصیب من خار رسید

وز جان به لب رسیده تیمار رسید

افسوس که آفتاب عمرم ناگاه

در بیخبری بر سر دیوار رسید

میپنداری که بیخبر بتوان زیست

در بیخبری زیر و زَبَر بتوان زیست

چندانک نشینی تو و آخر بیقین

ای بی سر و بن چند دگر بتوان زیست