باب بیست و ششم: در صفت گریستن

گر دل نه چنین عاشق شیدا بودی

از عشق تو یک لحظه شکیبا بودی

ای کاش هر آن اشک که در فرقت تو،

من میریزم، هزار دریا بودی

خونی که من از دیده به در میریزم

هر دم به مصیبتی دگر میریزم

تا عشق رخ توأم گریبان بگرفت

دامن دامن، خون جگر میریزم

آن دل که دمی بی تو سر جانش نبود

جان در سر تو کرد و پشیمانش نبود

در ماتم درد تو بسی خون بگریست

هم درد تواش بکشت و درمانش نبود

گرچه غمم از گریستن بیرونست

هر روز مرا گریستن افزونست

ای ساقی جان فروز! در ده جامی

تا سیر بگریم که دلم پرخونست

چون با غم تو دل مرا تاب نماند

در دیدهٔ خون فشان من خواب نماند

ای ساقی دُردِ دَرد برجانم ریز

تا خون گریم که در جگر آب نماند

دل را که شد از یک نظر دیده خراب

بنگر که چگونه باز شد رشته ز تاب

از مال جهان مرا چو چشمی و دلی است

آن بر سر آتش است و این بر سر آب

اول دل من، عشق رخت در جان داشت

چون پیدا شد مینتوان پنهان داشت

آن رفت که در دیده همی گشتم اشک

کامروز به زور باز مینتوان داشت

بس سیل که خاست هر نفس چشمم را

وز سر ننشست این هوس چشمم را

از بسیاری که چشم من آب بریخت

آبی بنماند پیش کس چشمم را

زان روی که در روی تو چشمم نگریست

از گریهٔ من مردم چشمم بنزیست

جان بر سر آتش است و دل بر سر آب

از بس که دلم بسوخت و چشمم بگریست

آن ماه، مرا چو خاک در کوی افکند

و اندر طلب خودم به هر سوی افکند

زان است هزار قطره خون بر رویم

کان روز که رفت چشم بر روی افکند