باب بیست و هشتم: در امیدواری نمودن

عاشق به غم تو کار افتاده خوش است

سرداده به باد و بی سر استاده خوش است

انصاف بده که این دل بی سرو پا

در پای تو سر نهاده سر داده خوش است

تا کی بی تو زاری پیوست کنم

جان را ز شرابِ عشق تو مست کنم

گاهی خود را نیست و گه هست کنم

وقت است که در گردن تو دست کنم

عمریست که شرح حال تو میگویم

واندوه تو با خیال تو میگویم

چون هست محال آنکه کس در تو رسد

باری سخن وصال تو میگویم

جانا! نه نکو نه نانکو آمدهام

در یکتائی هزار تو آمدهام

هرچند که از کوی خودم راندهای

آخر نه به کوی تو فرو آمدهام

نی از سر زلفت خبری میرسدم

نی از لبِ لعلت شکری میرسدم

از روی توام گر نظری مینرسد

در کوی تو باری گذری میرسدم

روزی که ز خود شوی توناچیز آخر

توحید رهاندت ز تمییز آخر

بسیار کشیدیم و دگر در پیشست

آری،‌جانا! بگذرد این نیز آخر

از عشق تو در جگر ندارم آبی

چون بنشانم ز آتش دل تابی

از خواب غرور خویش یکبار آخر

بیدار شوم گرم ببینی خوابی

گر تو سر موئی سر من داشتیی

چون موی مرا تافته بگذاشتیی

آخر روزی با من حیران مانده

نومید نیم بوکه کنی آشتیی

عشق تو که همچو آتشم میآید

در خورد دل رنج کشم میآید

در بیم تو و امید تو پیوسته

زیر و زبر آمدن، خوشم میآید

تیرِ طلبِ عشق، روان، میانداز

از زه چه کنی فرو کمان میانداز

گر تیر تو اکنون به هدف مینرسد

آخر برسد تو همچنان میانداز