باب بیست و چهارم:درآنكه مرگ لازم وروی زمین خاك رفتگانست

هر سبزه و گل که از زمین بیرون رُست

از خاک یکی سبزه خط گلگون رُست

هر نرگس و لاله کز کُهْ و هامون رُست

از چشم بتی و ز جگری پرخون رُست

بر فرق تو هر حادثه تیغی دگرست

در پیش تو هرواقعه میغی دگرست

هر برگ و گیاهی که برون رُست ز خاک

از هر دل غم گشته دریغی دگرست

ای اهل قبور! خاک گشتید و غبار

هر ذرّه ز هر ذرّه گرفتید فرار

این خود چه سرای است که تا روز شمار

بی خود شدهاید و بیخبر از همه کار

از مرگ، چو آب روی دلخواهم شد

با او به دو حرف قصّه کوتاهم شد

گفتم: «چو شدی کجات جویم جانا»

گفتا که چه دانم که کجا خواهم شد

بر بستر خاک خفتگان میبینم

در زیر زمین نهفتگان میبینم

چندان که به صحرای عدم مینگرم

ناآمدگان و رفتگان میبینم

زین بحر که در نهاد آمد تا سر

فرّخ دلِ آنکه شاد آمد تا سر

جام همه خاک رفتگان عمری

میبخت وز جمله باد آمد با سر

بس خون که دلم اول این کار بریخت

تا آخر کار چون گل از بار بریخت

سر سبزی شاخ از چه سبب میبایست

چون زرد شد و بزاری زار بریخت

در حبسِ وجود از چه افتادم من

کز ننگِ وجود خود بیفتادم من

چون من مردم به صد هزاران زاری

از مادرِ خویشتن چرا زادم من

تن از دو جهان بس که حجابی برداشت

اُمّی شد و دل ز هر کتابی برداشت

چون مرگ ملازمست از هرچه که هست

مینتوانم هیچ حسابی برداشت

خلقی که درین جهان پدیدار شدند

در خانه به عاقبت گرفتار شدند

چندین غم خود مخور که همچون من و تو

بسیار درآمدند و بسیار شدند