باب سی و سوم: در شكر نمودن از معشوق

هر روز مرا با تو حسابی دگرست

هر لحظه ترا تازه عتابی دگرست

بی یاد تو از خلق دل پُر خونم

هر دم که برآورد حجابی دگرست

جانا! جانم ز قعر دریای حضور

دُرّی عجب است غرق چندینی نور

گرچه تن من ز کار دورست ولیک

یک لحظه نهیی ز خاطرِ جانم دور

سر در سر سودای تو خواهم کردن

در حجرهٔ دل جای تو خواهم کردن

برگیر ز رخ پرده که در عالم جان

دل غرق تماشای تو خواهم کردن

گر من نه چنین عاشق و شوریدهامی

بودی که ترا دمی پسندیدهامی

ور مثل تو در همه جهان دیدهامی

بر صد شادی غم تو نگزیدهامی

تاکی باشم بستهٔ هستی بی تو

افتادهٔ هشیاری ومستی بی تو

گر نالیدم ز تنگدستی بی تو

قارون شدهام به زر پرستی بی تو

دل را ز غمت بی سر و پا میدارم

وز خلق جهان چشم ترا میدارم

در شادی و غم چون به غمم شادی تو

هر غم که به من رسد روا میدارم

هرگه که میخوری خروشی بزنی

بر عاشق شهرگرد دوشی بزنی

من شهر بگردم پس ازین خانه خرم

تا بو که مرا خانه فروشی بزنی

جانا! همه راه، بر زبانم بودی

در هر منزل مژده رسانم بودی

ای جان و دلم! گر ز تو غایب گشتم

هر جا که بُدم در دل و جانم بودی

جانا ز غم عشق تو سرگردانم

من در طلب تو از میانِ جانم

گفتی که به ترک جان بگو تا برهی

چون تو به میان جان دری نتوانم

در درد خودم چو چرخ سرگردان کن

وز عشق خودم بی سر و بی سامان کن

هرگاه که درمان دلم خواهی کرد

درمان دلم ز درد بی درمان کن