باب سی و هشتم: در صفت لب و دهان معشوق

میآمد و بر زلف شکن میانداخت

ناخورده شراب، خویشتن میانداخت

پنهان ز رقیبی که همه زهر نمود

از لب شکری به سوی من میانداخت

ترکم همه کارم به خلل خواهد کرد

آورد خطی مگر عمل خواهد کرد

هر شور که در جهان ز چشمِ خوشِ اوست

با شیرینی لبش بدل خواهد کرد

عشقش ز وجودم عدمی میسازد

در هر نفسیم ماتمی میسازد

گاهم بدو چشم میزند بر جان زخم

گاهم به دو لعل مرهمی میسازد

گفتم: «شکریم ده مسلمانی نیست»

گفتا: «جان ده که نرخ پنهانی نیست

یک بوسه به جانیست مرا، گو بمخر

آن را که بدین گرانی ارزانی نیست»

گفتم که «هزار رونق افزون گیری

گر تو کم یک شکر هم اکنون گیری»

گفتا: «شکر از لبم گرفتی بیرون»

یا رب که چگونه جست بیرون گیری

گفتم:‌«بردی از لب و دندان جانم

روی از لب و دندان تو چون گردانم»

گفتا: «لب خویش را به دندان میخا

دور از لب و دندانت لب و دندانم!»

آن دل که ز دست من کنون خواهی برد

خونی است که در میانِ خون خواهی برد

باری چو برون میبری از تن دل من

آخر به شکر خنده برون خواهی برد

بر شاخِ دل شکسته یک برگم نیست

کز بی برگی بتر ز صد مرگم نیست

بی دانه چگونه برگ باشد آخر

بی دانهٔ نارِ لبِ تو برگم نیست

چون گشت لبت به یک شکر ارزانی

از لعلِ لبت شکر چه میافشانی

من در عوض یک شکر از پستهٔ تو

دل دادم نقد و قلب مینستانی

زهرم آید شکرستان بی لبِ تو

بگرفت مرا دل از جهان بی لبِ تو

گفتی که تو زود از لب من سیر شوی

بس سیر شدم بُتا ز جان بی لبِ تو