باب سی و هشتم: در صفت لب و دهان معشوق

گفتم: «شکریم ده مسلمانی نیست»

گفتا: «جان ده که نرخ پنهانی نیست

یک بوسه به جانیست مرا، گو بمخر

آن را که بدین گرانی ارزانی نیست»

گفتم که «هزار رونق افزون گیری

گر تو کم یک شکر هم اکنون گیری»

گفتا: «شکر از لبم گرفتی بیرون»

یا رب که چگونه جست بیرون گیری

گفتم:‌«بردی از لب و دندان جانم

روی از لب و دندان تو چون گردانم»

گفتا: «لب خویش را به دندان میخا

دور از لب و دندانت لب و دندانم!»

میآمد و بر زلف شکن میانداخت

ناخورده شراب، خویشتن میانداخت

پنهان ز رقیبی که همه زهر نمود

از لب شکری به سوی من میانداخت

ترکم همه کارم به خلل خواهد کرد

آورد خطی مگر عمل خواهد کرد

هر شور که در جهان ز چشمِ خوشِ اوست

با شیرینی لبش بدل خواهد کرد

عشقش ز وجودم عدمی میسازد

در هر نفسیم ماتمی میسازد

گاهم بدو چشم میزند بر جان زخم

گاهم به دو لعل مرهمی میسازد

دل، مست بتی عهدشکن دارم من

با او به یکی بوسه سخن دارم من

گفتم: «شکری» گفت که تعجیل مکن

بشنو سخنی که در دهن دارم من

ای ماه به چهره یا گلی یا سمنی

وز خوش بوئی شکوفه یا یاسمنی

شیرین لب و پسته دهن و خوش سخنی

المنة للَّه که به دندان منی!

گفتم که «چنان شیفتهٔ آن دهنم

کز تنگی او تنگدل و ممتحنم»

گفتا که «دهانِ تنگ من روزی تست»

سبحان اللّه چه تنگ روزی که منم!

از وعدهٔ کژ دل به غمت میافتد

وز کژگوئی راست کمت میافتد

جانا! سخن شکسته زان میگوئی

کز تنگی جان برهمت میافتد