باب سی و هفتم: در صفت خط و خال معشوق

دوش آمد و گفت: «آمدهام حور سرشت

تاختم کنم ملکت حوران بهشت»

گفتم: «به خطی سرخ بر آن زیر نویس»

رویش به خطی سبز در آن زیر نوشت

از خجلت خط، رخت اگر پر عرق است

بر جملهٔ خوبان جهانت سبق است

گر از ورق گلت خطی پیدا شد

خط را ورقی باید و خط بر ورق است

از عشقِ خط تو سرنگون میگردم

وز خال تو در میان خون میگردم

تا روی نمود نقطهٔ خال توام

چون پرگاری به سر برون میگردم

خال تو که جاودان بدو بتوان دید

بر روی تو روی جان بدو بتوان دید

گر مردمک دیدهٔ زیبائی نیست

پس چون که همه جهان بدو بتوان دید

تا خط تو پشت بر قمر آوردست

عقل از دل من روی به درآوردست

طوطی خط زمردینت بر لعل

خطّی است که بر تنگ شکر آوردست

چون خط تو باعث گنه خواهد شد

هر روز هزار دل ز ره خواهد شد

زین شیوه که خط تو محقق افتاد

دیوان من از خطت سیه خواهد شد

اندیشهٔ ابروی تو پیوسته مراست

وز حلقهٔ زلفت دل بشکسته مراست

چون خط تو رسته است و دهانت بسته

عشقی است که بر رسته و بر بسته مراست

از پستهٔ تو سبزهٔ خط بر رسته است

یا مغز ز پستهٔ تو بیرون جسته است

بر رسته دگر باشد و بر بسته دگر

این طرفه که بر رستهٔ تو بربسته است

تا خط تو بر خون جگر میخوانم

گوئی که غم دلم زبر میخوانم

از من ببری دلی چو خط آوردی

زیرا که من از خط تو بر میخوانم

بر لب، خط فستقیش، پیوسته بماند

و آن پسته دهان با جگری خسته بماند

ازتنگی پسته مغز را گنج نبود

از پوست بجست و بر در بسته بماند