باب سی و یكم: در آنكه وصل معشوق به كس نرسد

گه قصد دل ممتحنم میداری

گه عزم به خون ریختنم میداری

چون میدانی که بی تو بیخویشتنم

از بهر چه بیخویشتنم میداری

مینشناسد کسی زبان من و تو

بیرون ز جهان است جهان من و تو

دایم چو تو بامنی و من با تو به هم

دوری ز چه افتاد میان من و تو

حاصل ز غم عشق توام بدنامیست

وین بدنامی جمله ز بیآرامیست

بر بوی وصال تو، من خام طمع

میسوزم و این سوختنم از خامیست

یکتا بودم دوتائی افتاد مرا

در سلطانی گدائی افتاد مرا

در لذت قُرب جمله من بودم و بس

چندین الم جدائی افتاد مرا

نادیده ترا شرح سروپات خوش است

گر سود کنیم و گرنه، سودات خوش است

ما را همه وقت خوشی تست مراد

پس بی تو بمیریم چو بی مات خوش است

چون وصل تو تخم آشنائی انداخت

هجر آمد ودام بیوفائی انداخت

گر من بنگویم تو نکو میدانی

آن را که میان ما جدائی انداخت

گاهی ببریدی و گهی پیوستی

گاهی بگشادی و گهی در بستی

چون در دو جهان نبود کس محرم تو

در بر همه بستی و خوشی بنشستی

هم عمر به بوی تو به آخر بردیم

هم لوح دل ازنقش جهان بستردیم

ز امید وصال و بیم هجرت هر روز

صد بار بزیستیم و صد ره مردیم

من بی دلم و اگر مرا دل بودی

کی در پیشم این همه مشکل بودی

کردم به محال عمر ضایع، وی کاش

از وصل تو جز محال حاصل بودی!

تا بی رخ یار محرمم بنشسته

برخاستهای به صد غمم بنشسته

این نادره بین که یار بی تیغ مرا

خود کشته و خود به ماتمم بنشسته