باب ششم: در بیان محو شدۀ توحید و فانی در تفرید

گاهی بیخود، بی سر و بی پا برویم

گه بی همه اندر همه زیبا برویم

چندان که تو در خویش به عمری بروی

در بی خویشی به یک نفس ما برویم

هر سر زدهای ز سرِّ ما آگه نیست

هر بیخبری در خورِ این درگه نیست

گر مایهٔ دردی به درِ ما بنشین

ورنه سرِ خویش گیر کاینجا ره نیست

چندین که روی و نیک یا بد بینی

گر دیدهوری آن همه از خود بینی

احول که یکی دو دید اگر آن بد دید

تو زو بتری زانک یکی صد بینی

مردان می معرفت به اقبال کشند

نه همچو زنان دُردی اشکال کشند

هرچ آن به دلیل روشنت باید کرد

آبیست که از چاه به غربال کشند

میآیم و بس چون خجلی میآیم

آیا ز کدام منزلی میآیم

ای اهل دل! امروز دلی در بندید

کامروز چو آشفته دلی میآیم

چون چهرهٔ خورشید وَشَش روشن تافت

آن تاب به جان رسید و پس بر تن تافت

گفتند: «ترا چه بود» دانی که چه بود

چون نیست شدم هستی او بر من تافت

در محو دلم ز خویشتن مانَد باز

در توحیدم حجاب افتد آغاز

کاری که مرا فتاد با آن دمساز

کوتاه کنم قصه که کاریست دراز

از عشق تو آمدم به جان چتوان کرد

سرگشته شدم گرد جهان چتوان کرد

چیزی که ز مین و آسمان تشنه بدانْسْتْ

من سیر نمیشوم از آن چتوان کرد

گه عشق تو در میان جان دارم من

گه جان ز غم تو بر میان دارم من

آن چیز که از عشق تو آن دارم من

حقا که ز جان خود نهان دارم من

چون نیست زمانی سر خویشم بی تو

کاری است گرفته پس و پیشم بی تو

جمعیت جانم نشود مویی کم

هر چند که در تفرقه بیشم بی تو