باب چهل و هشتم: در سخن گفتن به زبان شمع

شمع آمد و گفت: از سر دردی که مراست

اشک افشانم بر رخ زردی که مراست

هر چند که اشک من ز آتش خیزد

افسرده شود از دم سردی که مراست

شمع آمد و گفت: ماندهام بیخور و خَفْت

وز آتش تیز در بلای تب و تفت

گرچه بنشانند مرا هر سحری

هم بر سر پایم که بمی باید رفت

شمع آمد و گفت: سخت کوشم امشب

وز آتش دل هزار جوشم امشب

دی شیر ز پستان عسل نوشیدم

شیر از آتش چگونه نوشم امشب

شمع آمد وگفت: جان من میببرند

وز من همه دوستان من میببرند

ناگفتنیی نگفتهام در همه عمر

پس از چه سبب زبان من میببرند

شمع آمد و گفت: کار در کار افتاد

در سوختنم گریستن زار افتاد

از بس که عسل بخوردم از بیخبری

در من افتاد آتش و بسیار افتاد

شمع آمد و گفت: عمر خوش خوش بگذشت

دورم همه در سوز مشوش بگذشت

گر آب ز سر در گذرد سهل بود

این است بلا کز سرم آتش بگذشت

شمع آمد و گفت: جمع اگر بنشینند

بر من دگری به راستی بگزینند

چون گردن راستان بمی باید زد

بیچاره کژان! چو راستان این بینند

شمع آمد وگفت: چون درآمد آتش

سر در آتش چگونه باشم سرکش

جانم به لب آورد به زاری آتش

کس نیست که بر لبم زند آبی خوش

شمع آمد و گفت: خیز و جانبازی بین

با آتش سینه سوز و دمسازی بین

هر چند که سرفرازیم میبینی

آن سرسری افتاد سراندازی بین

شمع آمد و گفت: کشتهٔ ایامم

سرگشتهٔ روزگارِ نافرجامم

با آن که بریدهاند صد بار سرم

شیرینی انگبین نرفت از کامم