رباعیات مولانا

هرگز نبود میل تو کافراشت کنی

تا عاشق آنی که فرو داشت کنی

بسم الله ناگفته تو گوئی الحمد

ناآمده صبح از طمع چاشت کنی

هرکس کسکی دارد و هرکس یاری

آن یار وفادار کجا شد باری

گر پیش سگی شکر نهی خرواری

میل دل او بود سوی مرداری

هرکس کسکی دارد و هرکس یاری

هرکس هنری دارد و هرکس کاری

مائیم و خیال یار و این گوشهٔ دل

چون احمد و بوبکر به گوشهٔ غاری

هر لحظه مها پیش خودم می‌خوانی

احوال همی پرسی و خود می‌دانی

تو سرو روانی و سخن پیش تو باد

می‌گویم و سر به خیره می‌جنبانی

هم‌دست همه دست زنانم کردی

دو گوش کشان همچو کمانم کردی

خائیه بهر دهان چو نانم کردی

فی‌الجمله چنان شد که چنانم کردی

هم دل به دلستانت رساند روزی

هم جان سوی جانانت رساند روزی

از دست مده دامن دردی که تراست

کان درد به درمانت رساند روزی

همسایگی مست فزاید مستی

چون مست شوی بازرهی از هستی

در رستهٔ مردان چو نشستی رستی

بر باده زنی ز آب و آتش دستی

یاد تو کنم میان یادم باشی

لب بگشایم در این گشادم باشی

گر شاد شوم ضمیر شادم باشی

حیله طلبم تو اوستادم باشی

یک بوسه ز تو خواستم و شش دادی

شاگرد که بودی که چنین استادی

خوبی و کرم را چو نکو بنیادی

ای دنیا را ز تو هزار آزادی

یکدم غم جان دار غم نان تا کی

وز پرورش این تن نادان تا کی

اندر ره طبل اشکم و نای و گلو

این رنج ز نخ به ضرب دندان تا کی