ابیات پراکنده کسایی

افراز خانه ام ز پی بام و پوشش

هر چم به خانه اندر ، سر شاخ و تیر بود

چگونه سازم با او چگونه حرب کنم

ضعیف کالبدم من نه کوهم و نه گوم

وفاش عاریتی ، عیب و عار او فانی

به عیب عاریتی چیز بر ، چرا فَنوم

بیمارم از نهیب عقب رنجه

درد ِ دلم گرفته و تبْ باده

بهتر شوم چو پیر به نام من

تعویذکی نویسد آزاده

لاله به غَنجار ، سرخ کرده همه روی

از حسد خوید بر کشید سر از خوید

تنی درست و هم قوت بادروزه فرد

که به ز منت و بیغار کوثر و تسنیم

فروز باسلیق مرا ترسا

بگشود بامداد به نِشکَرده

چندین حریر حُلّه که گسترد بر درخت

مانا که بر زدند به قُرقوب و شوشتر

تیز بودیم و کند گونه شدیم

راست بودیم و باشگونه شدیم

سرو بودیم چندگاه بلند

گوژ گشتیم و چون درونه شدیم

که نعمهای او چو چرخ روان

همه خواب است و باد و بادفَره

هزار آوا همی بر گل سراید

بسان عاشقان بر روی دلدار