ارمغان حجاز اقبال لاهوری

نه هرکس خود گردهم خود گد از است

نه هرکس مست ناز اندر نیاز است

قبای لا اله خونین قبانی است

که بربالای نامردان درا راست

چو رخت خویش بر بستم ازین خاک

همه گفتند با ماشنا بود

ولیکن کس ندانست این مسافر

چه گفت و با که گفت و از کجا بود

فقیرم ساز و سامانم نگاهی است

به چشمم کوه یاران برگ کاهی است

ز من گیر این که زاغ دخمه بهتر

ازن بازی که دستموز شاهیست

فساد عصر حاضرشکار است

سپهر از زشتی او شرمسار است

اگر پیدا کنی ذوق نگاهی

دو صد شیطان ترا خدمتگزار است

به افرنگی بتان خود را سپردی

چه نامردانه درتبخانه مردی

خرد بیگانه دل سینه بی سوز

که از تاک یناکان می نخوردی

چو دیدم جوهرئینهٔ خویش

گرفتم خلوت اندر سینهٔ خویش

ازین دانشوران کور و بی ذوق

رمیدم با غم دیرینهٔ خویش

بگو از من به پرویزان این عصر

نه فرهادم که گیرم تیشه در دست

ز خاری کو خلد در سینهٔ من

دل صد بیستون را میتوان خست

بیا تا نرد را شاهانه بازیم

جهان چار سو را درگدازیم

به افسون هنر از برگ کاهش

بهشتی این سوی گردون بسازیم

مسلمان را همین عرفان و ادراک

که در خود فاش بیندر مزلولاک

خدا اندر قیاس مانگنجد

شناسنرا که گوید ما عرفناک

ترا با خرقه و عمامه کاری

من از خود یافتم بوی نگاری

همین یک چوب نی سرمایهٔ من

نه چوب منبری نی چوب داری