ارمغان حجاز اقبال لاهوری

قلندر میل تقریری ندارد

بجز این نکته اکسیری ندارد

از آن کشت خرابی حاصلی نیست

که آب از خون شبیری ندارد

به ساحل گفت موج بیقراری

به فرعونی کنم خود را عیاری

گهی بر خویش می پیچم چو ماری

گهی رقصم به ذوق انتظاری

به این نابودمندی بودن آموز

بهای خویش را افزودن آموز

بیفت اندر محیط نغمهٔ من

به طوفانم چو در، آسودن آموز

ز فهم دون نهادان گرچه دور است

ولی این نکته را گفتن ضرور است

به این نو زاده ابلیسان نسازد

گنهگاری که طبع او غیور است

به روما گفت با من راهب پیر

که دارم نکته ئی از من فراگیر

کند هر قوم پیدا مرگ خود را

ترا تقدیر و ما را کشت تدبیر

بهشتی بهر پاکان حرم هست

بهشتی بهر ارباب همم هست

بگو هندی مسلمان را که خوش باش

بهشتی فی سبیل الله هم هست

ز پیری یاد دارم این دو اندرز

نباید جز بجان خویشتن زیست

گریز از پیشن مرد فرودست

که جان خود گرو کرد و به تن زیست

بچشم من جهان جز رهگذر نیست

هزاران رهرو و یک همسفر نیست

گذشتم از هجوم خویش و پیوند

که از خویشان کسی بیگانه تر نیست

حریف ضرب او مرد تمام است

کهنتش نسب والامقام است

نه هر خاکی سزاوار نخ اوست

که صید لاغری بر وی حرام است

یقین دانم که روزی حضرت او

ترازوئی نهد این کاخ و کو را

ازن ترسم که فردای قیامت

نه ما را سازگارید نه او را