ارمغان حجاز اقبال لاهوری

من و تو از دل و دین نا امیدیم

چوبوی گل ز اصل خود رمیدیم

دل مامرد و دین از مردنش مرد

دو تامرگی بیک سود اخریدیم

نگاهیفرین جان در بدن بین

بشاخان نادمیده یاسمن بین

وگرنه مثل تیری در کمانی

هدف را با نگاه تیر زن بین

ز جانم نغمهء «الله هو» ریخت

چو کرد از رخت هستی چار سو ریخت

بگیر از دست من سازی که تارش

ز سوز زخمه چون اشکم فرو ریخت

بگو ابلیس را از من پیامی

تپیدن تا کجا در زیر دامی

مرا این خاکدانی خوش نیاید

که صبحش نیست جز تمهید شامی

فرنگی را دلی زیر نگین نیست

متاع او همه ملک است دین نیست

خداوندی که در طوف حریمش

صد ابلیس است و یک روح الامین نیست

ندانی تا نباشی محرم مرد

که دلها زنده گردد از دم مرد

نگهدارد زه و ناله خود را

که خود دار است چون مردان ، غم مرد

قلندر جره باز سمانها

به بال او سبک گردد گرانها

فضای نیلگون نخچیر کاهش

نمی گردد به گردشیانها

ثباتش ده که میر شش جهات است

بدست او زمام کائنات است

نگردد شرمسار از خواری مرگ

که نامحرم ز ناموس حیات است

اگر اینب و جاهی از فرنگ است

جبین خود منه جز بر در او

سرین را هم بچوبش ده کهخر

حقی دارد به خر پالان گر او

کهن پروردهء این خاکدانم

دلی از منزل خود دل گرانم

دمیدم گرچه از فیض نم او

زمین راسمان خود ندانم