ارمغان حجاز اقبال لاهوری

دل بیگانه خوزین خاکدان نیست

شب و روزش زدورسمان نیست

تو خود وقت قیام خویش دریاب

نماز عشق و مستی را اذان نیست

قماش و نقره و لعل و گهر چیست؟

غلام خوشگل و زرین کمر چیست؟

چو یزدان از دو گیتی بی نیازند

دگر سرمایهٔ اهل هنر چیست؟

مرا از منطقید بوی خامی

دلیل او دلیل ناتمامی

برویم بسته درها را کشاید

دو بیت از پیر رومی یا ز جامی

جدائی شوق را روشن بصر کرد

جدائی شوق را جوینده تر کرد

نمی دانم که احوال تو چون است

مرا اینب و گل از من خبر کرد

مسلمانی که داندرمز دین را

نساید پیش غیر الله جبین را

اکر گرد ون بکام او مکردد

به کام خود بگر داند زمین را

خرد بیگانهء ذوق یقین است

قمار علم و حکمت بد نشین است

دو صد بوحامد و رازی نیزرد

بنادانی که چشمش راه بین است

چو اشک اندر دل فطرت تپیدم

تپیدم تا به چشم او رسیدم

درخش من ز مژگانش توان دید

که من بر برگ کاهی کم چکیدم

جهان تا از عدم بیرون کشیدند

ضمیرش سرد و بی هنگامه دیدند

بغیر از جان ما سوزی کجا بود

ترا ازتش مافریدند

من و تو از دل و دین نا امیدیم

چوبوی گل ز اصل خود رمیدیم

دل مامرد و دین از مردنش مرد

دو تامرگی بیک سود اخریدیم

نگاهیفرین جان در بدن بین

بشاخان نادمیده یاسمن بین

وگرنه مثل تیری در کمانی

هدف را با نگاه تیر زن بین