ابر و کوچه

غم آمده، غم آمده، انگشت بر در می ‌زند

هر ضربهٔ انگشت او بر سینه خنجر می ‌زند

ای دل بکش یا کشته شو؛ غم را در این‌جا ره مده

‌گر غم در این‌جا پا نهد، آتش به جان درمی ‌زند

از غم نیاموزی چرا ای دلربا رسم وفا؟

غم با همه بیگانگی هر شب به ما سر می ‌زند

بیابان تا بیابان در غبار است

چراغ چشم‌ها در انتظار است

بار هر بیابان را سواری است

غبار این بیابان بی ‌سوار است

کودک زیبای زرین موی صبح، شیر می نوشد ز پستان سحر،

تا نگین ماه را آرد به چنگ، می کشد از سینهء گهواره سر،

شعله رنگین کمان آفتاب، در غبارابرها افتاده است

کودک بازی پرست زندگی، دل بدین رویای رنگین داده است.

باغ را، غوغای گنجشکان مست،نرم نرمک، برمی انگیزد ز خواب

تاک، مست از باده ی باران شب، می سپارد تن به دست آفتاب.

کودک همسایه، خندان روی بام؛ دختران لاله، خندان روی دشت؛

جوجگان کبک خندان روی کوه؛ کودک من لخته ای خون روی تشت!

باد، عطر غم پراکنده و گذشت، مرغ، بوی خون شنید و پر گرفت،

آسمان و کوه و باغ و دشت را، نعره ناقوس نیلوفر گرفت،

روح من از درد چون ابر بهار، عقده های اشک حسرت باز کرد.

روح او چون آرزوهای محال، روی بال ابرها پرواز کرد.

سحر خندد به نور زرد فانوس

پرستویی دهد بر جفت خود، بوس

نگاهم می‌دود بر سینهٔ راه

تو را دیگر نخواهم دید… افسوس

ز تحسینم، خدا را، لب فروبند! نه شعر است این، بسوزان دفترم را

مرا شاعر چه می پنداری ــ ای دوست؟ ــ بسوزان این دل خوش باورم را.

سخن تلخ است، اما گوش میدار، که در گفتار من رازی نهفته است

نه تنها بعد ازین شعری نگویند؛ کسی هم پیش ازین شعری نگفته است!

مرا دیوانه می خوانی؟ دریغا؛ ولی من بر سر گفتار خویشم،

فریب است این سخن سازی، فریب است! که من خود شرمسار کار خویشم.

مگر احساس گنجد در کلامی؟ مگر الهام جوشد با سرودی؟

مگر دریا نشیند در سبویی؟ مگر پندار گیرد تار و پودی؟

چه شوق است این، چه عشق است این، چه شعر است؟ که جان احساس کرد، اما زبان گفت!

چه حال است این، که در شعری توان خواند؟ چه درد است این، که در بیتی توان گفت؟

اگر احساس می گنجید در شعر، به جز خاکستر از دفتر نمی ماند!

وگر الهام می جوشید با حرف؛ زبان از ناتوانی در نمی ماند.

شبی، همراه این اندوه جانکاه، مرا با شوخ چشمی گفتگو بود.

نه چون من، های و هوی شاعری داشت ولی، شعر مجسّم: چشم او بود!

به هر لبخند، یک «حافظ» غزل داشت. به هر گفتار، یک «سعدی» سخن بود.

من از آن شب خموشی پیشه کردم، که شعر او، خدای شعر من بود!

ز تحسینم خدا را، لب فرو بند. نه شعر است این، بسوزان دفترم را

مرا شاعر چه می پنداری ـــ ای دوست؟ ــ بسوزان این دل خوش باورم را.

درون سینه‌ام صد آرزو مُرد

گل صد آرزو نشکفته پژمرد

دلم بی‌ روی او دریای درد است

همین دریا مرا در خود فرو برد

درختی خشک را مانم به صحرا

که عمری سر کند تنهای تنها

نه بارانی که آرد برگ و باری

نه برقی تا بسوزد هستی‌اش را

دلم سوزد به سرگردانی ماه

که شب تا روز پوید این همه راه

سحر خواهد درآمیزد به خورشید

نداند چون کند با بخت کوتاه