ای ستاره‌ها که از جهان دور
چشم‌تان به چشم بی‌فروغ ماست
نامی از زمین و از بشر شنیده‌اید؟
موج دود و خون و آتشی ندیده‌اید؟
این غبار محنتی که در دل فضاست
این دیار وحشتی که در فضا رهاست
این سرای ظلمتی که آشیان ماست
گوش‌تان اگر به نالهٔ من آشناست،
از سفینه‌ای که می‌رود به سوی ماه،
از مسافری که می‌رسد ز گرد راه،
از زمین فتنه‌گر حذر کنید!
پای این بشر اگر به آسمان رسد
روزگارتان چو روزگار ما سیاست
ای ستاره‌ای که پیش دیدهٔ منی
باورت نمی‌شود که در زمین،
خنجری میان پشت خود نهفته است!
خار جانگزای حیله‌ای شکفته است!
آن‌که با تو می‌زند صلای مهر،
جز به فکر غارت دل تو نیست!
گر چراغ روشنی به راه توست،
چشم گرگ جاودان گرسنه‌ای است!
عشق‌مان دروغ جاودانه است!
در زمین زبان حق بریده‌اند،
وانکه با تو صادقانه درد‌دل کند،
های های گریهٔ شبانه است!
در میان باغ بی‌ترانهٔ زمین
ساقه‌های سبز آشتی شکسته است
لاله‌های سرخ دوستی فسرده است
لب به خنده وانکرده، مرده است!
ای ستاره، باورت نمی‌شود:
آن سپیده‌دم که با صفا و ناز
در فضای بی‌کرانه می‌دمید،
رنگ چهرهٔ زمین پریده است!
قلب مردم به خاک و خون تپیده است!
دود و آتش به آسمان رسیده است!
ابرهای روشنی که چون حریر،
پنبه‌های داغ‌های کهنه است!
ای ستاره، ای ستارهٔ غریب!
از بشر مگوی و از زمین مپرس
زیر نعرهٔ گلوله‌های آتشین
از صفای گونه‌های آتشین مپرس
زیر سیلی شکنجه‌های دردناک
از زوال چهره‌های نازنین مپرس
از نگاه مادران شرمگین مپرس
در جهنمی که از جهان جداست
در جهنمی که پیش دیدهٔ خداست
از لهیب کوره‌ها و کوه نعش‌ها
از غریو زنده‌ها میان شعله‌ها
ای ستاره، ای ستارهٔ غریب!
ما اگر ز خاطر خدا نرفته‌ایم
پس چرا به داد ما نمی‌رسد؟
ما صدای گریه‌مان به آسمان رسید
بگذریم ازین ترانه‌های درد
بگذریم ازین فسانه‌های تلخ
بگذر از من ای ستاره، شب گذشت
ای که دست من به دامنت نمی‌رسد
چشم خستهٔ تو بسته می‌شود
بی تو در حصار این شب سیاه
...
چکامه