شبخوانی (شفیعی کدکنی)

مرغکان بر سردریا آرام

بال بگشوده به راه سفرند

نقشی افتاده بر آن پرده ی لرزان حریر

گویی از پنجره ابر به ناگه دستی

کاغذی چند سپید

پاره کرده ست و فرو ریخته زانجای به زیر

نمای دهکده آیینه تهی دستی ست

درخت خشک کجی همچو دست مفلوجی

شده ست بیهده از آستین جوی برون

نه خرمنی و نه گاو آهنی نه مزرعه ای

نه آشیانه ی مرغی نه گله ای به چرا

شده ست قامت برج بلند قریه نگون

نگاه بی گنه کودکان خسته ی کوی

چو مرغ بی پر و بالی

که در قفس مرده ست

قیافه ها همه در خشک سالی جاوید

به رنگ خاربنان کویر افسرده ست

چه چشمه ها

که در آن سوی دشت ها جاری ست

چه گله ها که در آن سو چرد به هر قدمی

خدای را به چه امید این گروه نژند

نمی کنند از این قریه کوچ صبحدمی ؟

مگر نه زندگی اینجا روان شان خسته ست ؟

نمی کنند چرا کوچ زین ده ویران ؟

کدام رشته بدین مشت خاک شان بسته ست ؟

رود با هلهله ای گرم و روان می گذرد

بر فرازش پل در خواب گران

رفته تا ساحل رویایی دور

دور از همهمه رهگذران

خواب می بیند در این صحرا

شیر مردانی تیغ آخته اند

وز خم دره دور

رزمجویانی در پرش تیر

قد برافراخته اند

بر فراز پل با ریزش تند

ابر می بارد ومی بارد

پل به رویایی ژرف

قطره ی باران را

ضربه های سم اسبان نبرد

پیش خود پندارد

شیون تند را

شیهه اسبان می انگارد

جاودان غرقه بماناد به خواب

زان که خوابش را تعبیری نیست

معبر روسپیان است آنجا سخن از نیزه و شمشیری نیست

هر شاخه به جای گل برآورده ست

از ساقه ی سبز برگهای خون

هر خار زبان کفر صحرایی ست

کز خشم سوی تو آمده بیرن

هان ای مزدا ! در اینشب دیرند

تنها منم آن که مانده ام بیدار

وین خیل اسیر بندگان تو

چون گله ی خوش چرای بی چوپان

دردره ی خواب ها رها گشتند

زین گونه غریب رهرو شبخوان

در برج ملول شهر می خواند

کنون که باغ هیچ پنداری

گلهای سپید و روش ایمان

با شرم و شمیم خود نمی روید

پیغمبرک سپیده ی کاذب

از ایه ی نور خود چه می گوید ؟

دامان حریر آسمان شب

سوراخ شده ست و می فتد گه گاه

زان روزنه سکه ی شهابی خرد

شبخوان غریب برج می خواند

دیری ست که دست انتظار من

بر شانه ی این سکوت خشکیده ست

آزاد کن از دریچه ی فردا

این خسته ی شهر بند غربت را

هان ای مزدا ! در این شب دیرند

بگشای دریچه ی اجابت را

از رقص و سماع سبز شاخ بید

شوری افتاد در سکوت باغ

باد سحری گشت و با عشوه

زد جامه سبز اشن را یکسو

وان آستر سپید زیباش

در دیده ی رهروان نمایان شد

صبح است گشوده چهره بر آفاق

دیگر ز سکوت برج پیر شهر

آواز غریب رهرو شبخوان

با باد سحرگهان نمی اید

دوباره گفتمش آری

به راه دور و درازش

زبان تشنه برآورده هر طرف خاری

ز خشم و نفرت و کین

دهان گشوده به دشنام هر کران غاری

چه خواب بود خدایا که دوش من دیدم

کویر سوخته ای آسمان شعله وری

به هر کرانه کمینگاه اهرمن دیدم

گشود پیر معبر لبان خشک ز هم

نگاه منتظرش رفته تا کرانه دور

تو را گزارش رویا نشانه ها دارد

ز روشنان افق ها در آن سوی شب کور

فروغ شعله ی فانوس آبیاران باز

درون جنگل تاریک دود می لرزد

نگین سربی انگشتر فلزی پل

دوباره باز در انگشت رود می لرزد

به انتظار عزیز کویر ها سوگند

که دشت ها همه شاداب و بارور گردند

به اعتماد نجیب برزگ ها سوگند

که باغ ها همه سرشار بار و بر گردند

زاغی سیاه و خسته به مقراض بالهاش

پیراهن حریر شفق رابرید و رفت

من در حضور باغ برهنه

در لحظه ی عبور شبانگاه

پلک جوانه ها را

آهسته می گشایم و می گویم

آیا

اینان

رویای زندگی را

در آفتاب و باران

بر آستان فردا احساس می کنند ؟

در دوردست باغ برهنه چکاوکی

بر شاخه می سراید

این چند برگ پیر

وقتی گسست از شاخ

آن دم جوانه های جوان

باز می شود

بیداری بهار

آغاز می شود

با آن که شب است و راه فریادی

در هیچ سوی افق نمی بینم

با این همه از لبان صدامید

این زمزمه را دوباره می خوانم

باشد که ز روزنی گذر گیرد

شاید روزی کبوتری چاهی

این زمزمه را دوباره سر گیرد

وانگاه به شادی هزاران لب

آزاد به هر کرانه پر گیرد

ای شاخه ی شکوفه ی بادام

خوب آمدی

سلام

لبخند می زنی ؟

اما

این باغ بی نجابت

با این شب ملول

زنهار از این نسیمک آرام

وین گاه گه نوازش ایام

بیهوده خنده می زنی افسوس

بفشار در رکاب خموشی

پای درنگ را

باور مکن که ابر

باور مکن که باد

باور مکن که خنده ی خورشید بامداد

من می شناسم این همه نیرنگ و رنگ را