مثل درخت در شب باران (شفیعی کدکنی)

گفتم : بهار آمده

گفتی : اما درخت ها را

اندیشه ی بلند شکفتن نیست

گویا درخت ها

باور نمی کنند که این ابر این نسیم

پیغام آن حقیقت سبز است

آری بهار جامه ی سبزی نیست

تا هر کسی

هر لحظه ای که خواست

به دوشش بیفکند

مثل درخت در شب باران به اعتراف

با من بگو بگوی صمیمانه هیچ گاه

تنهایی برهنه و انبوه خویش را

یک نیم شب

صریح

سرودی به گوش باد ؟

در زیر آسمان

هرگز لبت تپیدن دل را

چون برگ در محاوره ی باد

بوده ست ترجمان ؟

ای آن که غمگنی و سزاوار

در انزوای پرده و پندار

جوبار را ببین که چه موزون

با نغمه و تغنی شادش

از هستی و جوانی

وز بودن و سرودن

تصویر می دهد بنگر به نسترن ها

بر شانه های کوته دیوار

زان سوی بید ها و چناران

آنک شمیم صبح بهاران

بهتر همان که با من

خود را به ابر و باد سپاری

مثل درخت در شب باران

سپیده دم در کویر

بلاغت رنگ هاست

طلوع نور و نماز

به خار و خارا و خاک

فراز فرسنگ هاست

سپیده دم در کویر

طنین آهنگ رنگ

و رنگ آهنگهاست

زان سوی بهار و زان سوی باران

زان سوی درخت و زان سوی جوبار

در دورترین فواصل هستی

نزدیک ترین مخاطب من باش

نه بانگ خروس هست و نه مهتاب

نه دمدمه ی سپیده دم اما

تو آینه دار روشنای صبح

در خلوت خالی شب من باش

با چنین قامت بالنده ی سبز

کاج

در باغ

خدایی ابدی ست

گوش سرشار نماز باران

بهر میلاد پسر خوانده ی خاک

مشکنیدش مبریدش یاران

ای آینه ی روح شقایق

همه تن شرم

سرشار ترین زمزمه ی شوق گیاهان

آهو بره ی بیشه ی اندیشه و تردید

لب تشنه و

از چشمه هراسان به نگاهان

گامی

دو سه

با من نه و در سحر سحر بین

هر برگ شقایق

ایینه ی جوبار و بهاری شد و برخاست

شب ذوب شد و رفت

وز راه من و تو

آن کوه گران

مشت غباری شد و برخاست

گفتی که

خوشا از همه سو جاری بودن

و آنگاه

تصویر گلی را که بر امواج روان بود

دیدی و بریدی سخنت را

تردید تو سنگی شد و

آن آینه بشکست

تصویر ‚ پریشان شد بر آب

از معجزه ی نور و نسیم و نم باران

یاران دگر پنجره شان را به گل سرخ

آراسته کردند

تنها من و تو

بر لب این پنجره ماندیم

وان سیره که آواز برآورد سحرگاه

خاموش نشستیم و

به آواش نخواندیم

بنگر

در باد سحرگاهان دستار شکوفه

بر شاخه ی بادام

به رود زمستان است

گل نیز

تصویرش را

در آب روان کرده به پیغام

هستی به شد ایند

باران

از قطره به جوبار شدن

جاری ست

وز جوی به دریا

اسفالت

باران خورده

مثل فلس ماهی ها

از روشنی گاهی

بر هستی اشیا گواهی ها

تنهایی ای

آن سان که حتی سایه ات با تو

گاه اید و گاهی نمی اید

در بی پناهی ها

پاییز محزونی

که در خون تو می خواند

گامی به تو نزدیک و گامی دور

آرام همراه تو می اید

روزی تمام باغ را

تسخیر خواهد کرد

ای روشن آرای چراغ لالگان

در رهگذار باد

با من نمی گویی

آن آهوان شاد و شنگ تو

سوی کدامین جوکنارانی گریزان اند ؟

آه

شب های باران تو وحشتناک

شبهای باران تو بی ساحل

شب های باران تو از تردید

و از اندوه لبریز است

من دانم و تنهایی باغی

که رستنگاه آوای هزاران بود

وینک

خنیاگرش خاموش

و آرایه اش

خونابه ی برگان پاییز است

دورها : دور و نزدیک ها : گم

ابرها : پاره پاره رها محو

آب سرگرم آیینه داری

درهم آمیخته با خزه ها

آبی آب در جاری جوی

از رها گشتن سنگ در آب

نیمه ای خشک یا نیمه ای تر

بال مرغابیان فراری

شاخه در باد و تصویر در آب

آب در جوی و جوبار در باغ

باغ در نیم روز بهاری

وین همه در شد ایند جاری

بگو به باران

ببارد امشب

بشوید از رخ

غبار این کوچه باغ ها را

که در زلالش

سحر بجوید

ز بی کران ها

حضور ما را

به جست و جوی کرانه هایی

که راه برگشت از آن ندانیم

من و تو بیدار و

محو دیدار

سبک تر از ماهتاب و

از خواب

روانه در شط نور و نرما

ترانه ای بر لبان بادیم

به تن همه شرم و شوخ ماندن

به جان جویان

روان پویان بامدادیم

ندانم از دور و دور دستان

نسیم لرزان بال مرغی ست

و یا پیام از ستاره ای دور

که می کشاند

بدان دیاران

تمام بود و نبود ما را

درین خموشی و پرده پوشی

به گوش آفاق می رساند

طنین شوق و سرود ما را

چه شعرهایی

که واژه های برهنه امشب

نوشته بر خاک و خار و خارا

چه زاد راهی به از رهایی

شبی چنان سرخوش و گوارا

درین شب پای مانده در قیر

ستاره سنگین و پا به زنجیر

کرانه لرزان در ابر خونین

تو دانی آری

تو دانی آری

دلم ازین تنگنا گرفته

بگو به باران

ببارد امشب

بشوید از رخ

غبار این کوچه باغ ها را

که در زلالش سحر بجوید

ز بی کران ها

حضور ما را