سرمۀ خورشید (نادر نادرپور)

تو ای رامین تو ای دیرینه دلدارم

چو می خواهم که نامت را نهانی بر زبان آرم

صدا در سینه ام چون آه می لرزد

چو می خواهم که نامت را به لوح نامه بنگارم

قلم در دست من بیگاه می لرزد

نمی دانم چه باید گفت

نمی دانم چه باید کرد

به یاد آور سخنهای مرا در نامه ی پیشین

سخن هایی که بر می خاست چون آه از دلی غمگین

چنین گفتم در آن نامه

اگر چرخ فلک باشد حریرم

ستاره سر به سر باشد دبیرم

هوا باشد دوات و شب سیاهی

حرف نامه : برگ و ریگ و ماهی

نویسند این دبیران تا به محشر

امید و آرزوی من به دلبر

به جان من که ننویسند نیمی

مرا در هجر ننماید بیمی

من آن شب کاین سخن ها بر قلم راندم

ندانستم کزین افسانه پردازی چه می خواهم

ولی امروز می دانم

نه می خواهم حریر آسمان ، طومار من گردد

نه می خواهم ستاره ترجمان عشق افسونکار من گردد

دوات شب نمی اید به کار من

نه برگ و ریگ و ماهی غمگسار من

حریر گونه ام را نامه خواهم کرد

سر مژگان خود را خامه خواهم کرد

حروف از اشک خواهم ساخت

مگر اینسان توانم نامه ای اندوهگین پرداخت

هر صبح ، چون زبان تر و خشک برگ ها

از نیش ناگهانی زنبور آفتاب

آماس می کند

تهران چو کرم پیر

در پیله ای تنیده ز ابریشم غبار

دار می شود

دردی نهفته در دلش احساس می کند

هر ظهر ، چون زبان تب آلود برگ ها

طعم شراب تلخ و گس آفتاب را

احساس می کند

من همچو کرم پیر

در پیله ای تنیده ز ابریشم خیال

از هوش می روم

شعری نگفته در دلم آماس می کند

شمشیر تیز باد

چون سینه ی برآمده ی آب را شکافت

از آن شکاف ، ماهی خونین آفتاب

چون قلب گرم دریا بر ساحل اوفتاد

دریای پیر ، کف به لب آورد و ناله کرد

شب ، ناله را شنید و به بالین او شتافت

مهتاب رو به ساحل مغرب نهاده بود

در خلوت اتاق به جز من کسی نبود

قلب سیاه ساعت شماطه می تپید

شب می گذشت و لحظه ی میعاد می رسید

ناگه صدای دور سگی در فضا شکست

ازپ شت قاب پنجره ، برق تلنگری

بر شیشه ی کبود ترک خورده نقش بست

ساعت ز کار خویش فرو ماند و گوش داد

آونگ او چو مردمک چشم مردگان

از گردش ایستاد

در پشت من ، دهان دری نیمه باز شد

نوری سفید ، همچو غبار گچ از هوا

در خوابگاه ریخت

آنگه صدای لغزش پایی به روی فرش

تار سکوت را چو نخی بی صدا گسیخت

من میهمان هر شبه ام را شناختم

اما هنوز طاقت برگشتنم نبود

قلبم درون سینه ی تاریک می تپید

نور از شکاف پنجره چون موم می چکید

ناگه دو دست سوخته ی استخوان نما

از پشت ، بر خمیدگی شانه ام نشست

برگشتم از هراس

این روح ناشناس

روحی که چون شمایل شوم مقدسان

در زیر روشنایی ماه ایستاده بود

صورت نداشت ، لیک لبی چون شکاف زخم

تا زیر گوش های درازش کشیده داشت

خندید و بیم خنده ی او در دلم نشست

فریاد من چو زوزه ی سگ در گلو شکست

چون پوپکی که می رمد از زردی غروب

تا از دیار شب بگریزد به شهر روز

خورشید هم گریخته است از دیار شب

اما پرش به خون شفق می خورد هنوز

من نیز پوپکم

من نیز از غروب غم بی امید خویش

خواهم که رو کنم به تو ، ای صبح دلفروز

اما شب است و دفتر زرکوب آسمان

با آن خطوط میخی و ریز ستاره ها

از هم گشوده است و ورق می خورد هنوز

من پوپکم ، گریخته از سرنوشت خویش

خونین شده ست ککلم از پنجه ی عقاب

این پنجه ، تاج بخت من از سر ربوده است

رنگین شده ست بال من از خون آفتاب

در چشم من ، غبار شب و دانه های شن

پرکرده جای خواب فراموش گشته را

من پوپکم ، گریخته از سرزمین خویش

در پشت سر گذاشته یاد گذشته را

کنون شکسته بال تر از مرغ آفتاب

از بیم شب به سوی تو پرواز می کنم

ای آنکه در نگاه تو خورشید خفته است

پرواز را به نام تو آغاز می کنم