ناشناس

ما ز محبان على(ع) و عمر
هيچ نگوييم ز خير و ز شر

حشر محبان على با على
حشر محبان عمر با عمر!

ما و زاهدان شهر، هر دو داغدار اما
داغ ما بُوَد بر دل، داغ او به پيشانى!

لب هاى سرخ و طرّه ى افشان كه جاى خود
دنيا غزل نداشت اگر دخترى نبود…

به خیال خودمان عشق، به قول تو شعار
آی! بر منکر چشمان تو لعنت، بشمار…!

بنال ای دل که در نای زمان، فریاد را کشتند
بهین آموزگار مکتب ارشاد را کشتند

اساتید جهان باید به سوگ علم بنشینند
که در دانشگه هستی، بزرگ استاد را کشتند

ما و مجنون درس عشق از يك اديب آموختيم
او به ظاهر گشت عاشق، ما به معنى سوختيم

وقتی لباس خواب مى پوشی
هر ساعتی كه باشه شب میشه!

دستم! لباست! هردوشون بازن
این شعر داره بى ادب میشه…!

خـدا در لیله القدرش معطّل مانده بین ما!
که من وصل تو میخواهم تو وصل یار دیگر را!

قسمت شده اينكه من به دامى بخورم
يك عمر فقط چوب سلامى بخورم

اين چند هزارمين شبِ بيداريست
بايد بروم ديازپامى بخورم …