ناشناس

ای حضرت دلها اگراین جمعه بیایی
صدها گره از سیزده ما بگشایی….

مثل یک شعر مرا تنگ در آغوش بگیر!
که هوای غزلم سخت شبیه تن توست…

این فاصله ها فقط مرا آزرده!
این درد، فقط به قلب من برخورده!

بانو خودمـانیم، دلت تنگ نشد؟!
بی گفتنِ “شب بخیر”خوابت برده ؟!

لعنت به آنكه پایه گذار سقیفه شد
لعنت به هر كسی كه به ناحق خلیفه شد

لعنت بر آنكه بر تن اسلام خرقه كرد
این قوم متحد شده را فرقه فرقه كرد

تكفیر دشمنان علی (ع) ركن كیش ماست
هر كس محب فاطمه شد، قوم وخویش ماست

ما بی خیال سیلی زهرا نمی شویم
راضی به ترك و نهی تبرّا نمی شویم

قـــرآن و اهل بیتِ نبی، اصل سنت است
هر كس جدا ز این دو شود، اهل بدعت است

ما همكلام منكر حیدر نمی شویم
ما با حرامزاده، برادر نمی شویم

ما از الست طایفه ای سینه خسته ایم
مــا بچه های مادر پهلو شكسته ایم

شمشیر خشم شیـعه پدیدار می شود
وقتی كه حرف كوچه و دیوار می شود

امروز اگر كه سینه و زنجیر می زنیم
فردا به عشق فاطمه شمشیر می زنیم

ما را نبی «قبیله سلمان» خطاب كرد
روی غرور و غیرت ما هم حساب كرد

از ما بترس، طایفه ای پر اراده ایم
ما مثل كوه پشت علی (ع) ایستاده ایم

از اما بترس، شیعه ی سرسخت حیدریم
جان بر كفان جبهه ی فتوای رهبریم

از جمعه ای بترس، كه پولاد می شویم
از هُرم عشق، مالك ومقداد می شویم

از جمعه ای بترس كه روز سوارهاست
پشت سر امام زمان ذوالفقارهاست

از جمعه ای بترس كه دنیا به كام ماست
فرخنده روزِ پر ظفر انتقام ماست …

قرار بود که تقدیر این چنین باشد
حرم برای حسین و کرم برای حسن

دو آرزو به دل مادر جوانش ماند
کفن برای حسین و حرم برای حسن

جای دارو دکترم تنها سفر تجویز کرد
گفت گاهی دل بریدن رو به راهت میکند

ما ز محبان على(ع) و عمر
هيچ نگوييم ز خير و ز شر

حشر محبان على با على
حشر محبان عمر با عمر!

ما و زاهدان شهر، هر دو داغدار اما
داغ ما بُوَد بر دل، داغ او به پيشانى!

لب هاى سرخ و طرّه ى افشان كه جاى خود
دنيا غزل نداشت اگر دخترى نبود…

به خیال خودمان عشق، به قول تو شعار
آی! بر منکر چشمان تو لعنت، بشمار…!