رباعیات هوشنگ ابتهاج (سایه)

در کنج قفس پشت خمی دارد شیر

گردن به کمند ستمی دارد شیر

در چشم ترش سایه ای از جنگل دور

ای وای خدایا، چه غمی دارد شیر

پیرانه سرم رنج و غم زندان است

آه از غم پیری که دو صد چندان است

من برخی آن پیر خردمند که گفت

دنیا همه زندان خردمندان است

برخیز دلا که دل به دلدار دهیم

جان را به جمال آن خریدار دهیم

این جان و دل و دیده پی دیدن اوست

جان و دل و دیده را به دیدار دهیم

همزاد دل است درد و دیرینه ی من

اندوه جهان است در آیینه ی من

ای کوه کهن صدای نالیدن توست

این ناله که بر می شود از سینه ی من

ای دیده تو را به روی او خواهم داد

از گریه ی شوقت آبرو خواهم داد

می خند چو آیینه که در حجله ی بخت

دست تو به دست آرزو خواهم داد

شب دستی سیاه و خویش بر سر می زد

از دور کسی بال کبوتر می زد

مرغی به سر شاخه ی غم می نالید

در سینه یمن شوق تو پر پر می زد

این عشق کهن بوده ی نافرسوده

پیرانه سرم نمی هلد آسوده

در حسرت دیدار تو کردیم سفید

این ریش پریشان به اشک آلوده

امروز منم که راهی کوی توام

امید وصال می کشد سوی توام

تا دست رسد شبی به گیسوی توام

می آیم و آشفته تر از موی توام

هر چند که گرد من برانگیخته ای

باران بلا بر سر من ریخته ای

چون اشک مرو ز پیش چشمم که هنوز

چون ناله به دامان دل آویخته ای

چون مه که ز دشت لاله بر می خیزد

از کشته شهر ناله بر می خیزد

فردا که به رستخیز در نی بدمند

فریاد هزار ساله بر می خیزد