رباعیات هوشنگ ابتهاج (سایه)

امروز منم که راهی کوی توام

امید وصال می کشد سوی توام

تا دست رسد شبی به گیسوی توام

می آیم و آشفته تر از موی توام

هر چند که گرد من برانگیخته ای

باران بلا بر سر من ریخته ای

چون اشک مرو ز پیش چشمم که هنوز

چون ناله به دامان دل آویخته ای

چون مه که ز دشت لاله بر می خیزد

از کشته شهر ناله بر می خیزد

فردا که به رستخیز در نی بدمند

فریاد هزار ساله بر می خیزد

ای آتش افسرده ی افروختنی

ای گنج هدر گشته ی اندوختنی

ما عشق و وفا را ز تو آموخته ایم

ای زندگی و مرگ تو آموختنی

گر خون دلی بیهوده خوردم، خوردم

چندان که شب و روز شمردم ، مردم

آری، همه باخت بود سر تا سر عمر

دستی که به گیسوی تو بردم، بردم

آن عشق که دیده گریه و آموخت ازو

دل در غم او نشست و جان سوخت ازو

امروز نگاه کن که جان و دل من

جز یادی و حسرتی چه اندوخت ازو

افتاده ز بام، خاک درگه شده ام

چون سایه ی نیمروز کوته شده ام

روزی شوهر، پدر، برادر بودم

امروز همین شماره ی ده شده ام

در کنج قفس پشت خمی دارد شیر

گردن به کمند ستمی دارد شیر

در چشم ترش سایه ای از جنگل دور

ای وای خدایا، چه غمی دارد شیر

پیرانه سرم رنج و غم زندان است

آه از غم پیری که دو صد چندان است

من برخی آن پیر خردمند که گفت

دنیا همه زندان خردمندان است

برخیز دلا که دل به دلدار دهیم

جان را به جمال آن خریدار دهیم

این جان و دل و دیده پی دیدن اوست

جان و دل و دیده را به دیدار دهیم