دل من مهربان ترین دل هاست.
می کنم در درون خود احساس
مردم روی خاک را امروز؛
آنک آنان که بر زمین حاکم
و آنک آنان که مثل من محکوم.
با کسانی که مثل من محکوم
قصهٔ حبس و داغ و تبعید است.
در جهان تا که یک نفر غمگین
در جهان تا که یک گرفتار است،
جان من! من یقین چنان غمگین
من یقین آنچنان گرفتارم.
بر زمین هر کجا که پنداری
یک نفر در شکنجه گر باشد
من یقین در شکنجه خواهم بود.
هر کجا تشنه ای؛ من آنجا آب
هر کجا خسته ای؛ من آنجا خواب
پاکیم هر کجا که ناپاکی است.
دل من مهربان ترین دل هاست.
گرچه می خواهد باد
عطر گل را نبرد از این باغ
لیک جادوی بهار
نقشه هایش را زود،
می کند نقش بر آب.
تنها صدا، صدای غم انگیز زنجره است
در داخل اتاق.
در گرگ و میش
آنک
تصویر بادبادک سرخی
در قاب پنجره است.
یاران، مرا
از سرزمین پاک فلسطین صدا زدند
از «رمله» و «جلیله» و «لیدا».
ایکاش چون عقاب
من بال داشتم.
در دست آسمان
شد باز چتر قرمز خورشید و ناگهان
رگبار درگرفت.
باران و آفتاب
زیباست.
نیست؟
هست.
آه ای قشنگ! نام تو آیا چه است؟
گفت
با ناز:
نوبهار.
اکنون که شب
مانند سفره ای
مهتاب را
دارد دوباره روی زمین پهن می کند
در چشم ما
این ماه
مانند قرص نان
وین اختران
مثل هزار دانهٔ خرماست.
خوش بخت ها
در خانه های مرمری دور خفته اند
اما دریغ ما
روی زمین سرد
سر را گذاشتیم.
امشب
این آسمان
سقفِ اتاق ما
وین ابرهای پارهٔ چرکین، لحاف ماست.
ای یار، یار، یار!
بعد از وفات من
با خون
بر سنگ گور من
بنویس: عشق، عشق، عشق
با لهجهٔ دلنشین خود، اینجا کوه
تک بیت بلند آبشاری را
با شوق برای دره می خواند.
ای در بغلم، دو کندهٔ زانو!
یک دره کنون منم سراپا گوش
بر دامن سبزِ جنگلی انبوه.
زیباست
این نازنین.
زیرا عزیز!
گل در میانِ بستر مرداب هم «گُل» است.
چکامه