چنگِ باران را، به زانو، می گذارد ابر
آسمانِ تیره و کوتاه و سنگین را
می روم بالا و پایین، باز می آیم.
در گلوی ناودان ها، بغض باران، باز می پیچد.
می زند، در پشت شیشه، بال.
می دمد هر لحظه در شیپورِ طوفان، باد.
باد، از آن سوی کوهِ دور می آید.
بر مرادِ من اگر یک دم نگردد؛ سخت
با نهال آرزوی آن کسانی داده ام پیوند،
موجم و هر حر کتم، صد موج، در دریا می اندازد.
زندگی را، می توان بر روی خود، مانند یک «در» بست.
می توان هم باز از هم کرد.
می توان آن قدر در جا بی تحرک ماند تا پوسید.
عشق می ورزم به آنانی که چون من عشق می ورزند.
دیگران را، دوست می دارند.
من نمی مانم، نخواهم ماند.
آب راکد، از برای کرمها، خوب است.
مرگ من، پایان هستی، پس نخواهد بود.
مرگ موجی، مرگ امواجی که در دریاست، هرگز نیست.
مرگ من، پس نقطهٔ پایان یک هستی است.
موجم و با حرکتم، تکرار می گردم.
می کنم، کاری که باید کرد.
می روم، راهی که باید رفت.
تا که دست افشان کنم صد موج دریا را،
می روم تا واپسین قدرت که دارم
دانهٔ پوینده را، راهی است تا جنگل.
ماهی جویندهٔ هر رود را، راهی است تا دریا.
آن چنان که، هر پرستو فصلِ گرما را.
در زمانی را که باید گفت «نه» ای دوست!
زندگی را گر ببندی می شود کوچک
زندگی را، مثل دشتی، باز باید کرد.
آن که می گوید که باید ماند
لذت در پای کوبی های رفتن را، نمی داند.
زندگی، ابزار کار و دست انسان است.
با کسانی که خراب و زشت می سازند
با کسانی که گلوی خلق ها را سخت
در میان چنگ و دندان های خود، چون گرگ
می فشارند و رها یکدم نمی سازند.
زندگی را مثل شعر آی آدم های «نیما»
آدمی تا اخترانی دورتر از ماه
می تواند کرد روزی عاقبت پرواز.
زندگی، امشب اگر بر روی کوه قاف هم باشد
به اعماق هزار افسانه، چون سیمرغ
زندگی باشد اگر فرسنگ ها فرسنگ دور از ما
تا به دست آید، به پا باید
مثل یک قحطی زده، آن را، حریصانه،
زندگی شیرین تر از لبخند زیبایی است،
کرم در یک پیله هم، از پیلهٔ خود، سخت بیزار است.
می توان از پیله بیرون رفت.
می توان پروانه شد، پر باز کرد
بر پنجره های اتاق زندگانی
و نشست و تیرگی را سخت لعنت کرد.
یا نشست و آیه های یأس را سر داد.
می توان، با اعتقادِ راسخی اما
طیفِ نورِ آفتابِ گرم را، پر داد.
باید این دیوار را با خاک یکسان کرد.
عشق را باید میان کوچه ها، چون سیل، جاری ساخت.
مثل ابری، باز بر این سرزمینِ سوخته، باراند.
عاشقی آموز و مرد عشق باش ای دوست!
زندگی مانند یک رنگین کمان، زیباست
زندگی؛ آمیزشی از جنبش و زایش، چنان دریاست.
چون عقابی، لذت پرواز را، در اوج.
زندگی را، می توان حس کرد،
غرق در جنبش شود، مانند یک چشمه.
من در این هنگامهٔ هنگامه ها، ای دوست!
شیر می خواهم، دوباره شیر.
از برای اینکه توران شهرها سازی
و به سوی بینهایت دور می انداز.
همتی باشد اگر، یک قطرهٔ کوچک
نیستی کمتر تو از یک قطره، ای انسان!
وحشتی از آدم برفی نباید داشت.
آدم برفی پس از یک تابش خورشید
وحشتی از زندگی در دل نباید داشت.
زندگی یعنی که باید رفت، باید رفت، باید رفت.
زندگی معنای دیگر نیز دارد؛ کار.
نا امیدی را به زیرِ پای خود، له ساز.
...
چکامه