دو بیتی

دل را ز شرار عشق سوزاند علی
یک عمر غریب شهر خود ماند علی

وقتی که شکافت فرق او در محراب
گفتند مگر نماز میخواند علی؟!

از تو مرا امید شفا نیست،
شاید امامزاده ی بعدی…

من زنده ام که دوست بدارم،
لطفا حرامزاده ی بعدی…!

جهنم خُلق تنگ و خوی زشت است
بخند ای غنچه تا اردیبهشت است

شراب و شعر و عشق و ساز و آواز
به هر جا جمع شد، آنجا بهشت است!

رد شو که شهر گل بدهد زیر رد پات
ارديبهشت هدیه بده ضمن هر عبور

آواره‌ ی نجابت چشمان شرقی‌ات
توریست‌ های نقشه به دستِ بلوند و بور!

خسته از هفت روز هفته شده
و دلش تنگ آنکه رفته شده

با مسکن نمیبرد خوابش
تف به دردی که پیشرفته شده!

پر و بالش در عشق بسته شده
از ریا و دروغ خسته شده…

تا به حدّ جنون خطرناک است!
دختری که دلش شکسته شده…

از آتش لاله، پرفروغش کرده
دلخوش همگی را به دروغش کرده

ما بی تو بهارمان کجا بود عزیز؟!
تقویم نیامده شلوغش کرده…!