صبح بخیر

از خواب چو برخیزم
اول تو به یاد آیى…

برخیز! شعرها همگی لنگ مانده اند
صبحت به خیر حضرت مضمون هر غزل!

صبح است و جهان باز غزلخوان شده است
خورشید دوباره بر تو مهمان شده است

لبخند نشان کنج لبان عسلت
چشمان تو آفتابگردان شده است

نخل بالای تو سر تا به قدم شیرین‌ است
این چه نخل‌ست که هم نازک و هم شیرین‌ است؟

بس که چون نی‌شکری نازک و شیرین و لطیف
بند بند تو ز سر تا به قدم شیرین‌ست

گر چه در عهد تو شیرین‌سخنان بسیارند
کس به شیرین‌سخنی مثل تو کم شیرین‌ست

دم صبح‌ است، بیا، تا قدح از کف ننهیم
که می تلخ درین یک دو سه دم شیرین‌ست

تا نوشت‌ست هلالی سخن لعل لبت
چون نی قند ساپای قلم شیرین‌ست

باران زده و هوای فروردین است
موسیقی باغ، بانگِ بلدرچین است

پلکی بگشا و باز کن پنجره را
هر صبح بهار با تو عطرآگین است

امروز ندانم ز چه دست آمده ای
کز اول صبح مست مست آمده ای

گر خون دلم خوری ز دستت ندهم
زیرا که به خون دل به دست آمده ای

سلام ای ماورای استعاره، برتر از تشبیه
شبیه صبح زیبا و دل انگیزی، بلاتشبیه!

میان موج موهای سیاهت سخت آرامم
که “اِنَّ اللَّهَ یأْتِیکُمْ بِلَیلٍ تَسْکُنُونَ فِیهِ”